.:: หัวจาย .. "รั่ว" ::.

.....

เป็นอะไร ... ทำไม "ทรมาน" จัง

ตอนนี้ เรานั่งอยู่ที่ร้านเน็ต แถวแยกเกสด ...

อยากร้องไห้ อยากปล่อยโฮ ออกมาให้เต็มที่

ไม่อยากกลับไป ที่ห้อง..เพราะ กลัว ..

กลัวว่า..เข้าไปแร้ว เราจาไม่อยากออกไปไหน

อาราย ๆ มันสับสนไปหมด ไม่รู้จาระบายสิ่งต่าง ๆ ในหัวออกมายังไง

ตอนอยู่ห้อง ... ก้อไม่อยากออกไปไหน

พอออกมาข้างนอก ก้อไม่อยากกลับไปที่ห้อง

นี่มานอะไร ... ไม่มีจุดยืน.. ไม่มีที่จะอยู่ ใช่มั้ย !!

ไม่มีที่ไหน ๆ.. ที่เราอยู่ได้อย่าง สบายใจ +++

ไม่มีที่ไหน ที่เรา สามารถ หายใจได้เต็มปอด ซักที่ ...

นี่เราเป็นอะไร ....??????

เหมือน "หัวใจ รั่ว" ..มานเคว้ง ไปหมด

เหมือน ไม่มีใคร ..เหมือนอยู่ตัวคนเดียว

ไม่มีครายที่เราสามารถระบาย ความรู้สึกให้เค้ารับรู้ออกมาได้หมด

ไม่มี ... มานไม่มี และ ไม่มี +++

จะเห็นว่า อารม เรา ขึ้น ๆ ลง ๆ มาก...

บางทีก้อ พยายาม ยิ้ม ..พยายามคิดว่ามีความสุขดีแร้ว

บางทีก้อ รุ้สึกว่า.. ชีวิตกรุ มาน "ว่างเปล่า" มานไม่มีอารายจิง ๆ

ยิ้ม หัวเราะ หรือ ร้องไห้ มานก้อ ว่างเปล่า ....

"หัวใจ รั่ว" ..มานต้องคอยให้ คนรอบข้าง หรือ สิ่งต่าง ๆ ..

เติมเต็มกำลังใจให้เราสามารถก้าวออกมาจากความทุกข์ อยู่ตลอดเวลา

และ เพราะ มาน "รั่ว" กำลังใจที่ได้มา มัก หายระเหยไป อย่างรวดเร็ว

แร้วเรา... ก้อกลับมานั่งอมทุกข์อยู่จุดเดิม

การได้คุยกับใครซักคน ทำให้ ฉัน หายเศร้า...

การได้ฟังเพลงดี ๆ ซักเพลง ทำให้ฉันมีกำลังใจที่จะสู้ต่อ ...

แต่นั่นหมายถึง ฉันต้องมีมันตลอดเวลา ...

และแน่นอนว่า ไม่มีอาราย อยู่กับเราได้ตลอด...

แระตอนนี้ ที่เรา เดิน ไป เดิน มา ...อย่างไร้จุดหมาย ที่ แยกเกสด

ก้อเพราะเราขาด คนที่อยู่ข้าง ๆ ขาดเสียงเพลง ที่มาเติมกำลังใจ

มานอยากร้องไห้ ..ที่ต้องมองดูชีวิตตัวเอง ผ่านไปวัน ๆ อย่างไร้ประโยชน์ แบบนี้

แน่นอนว่า ... มันคือปันหา ที่เราควรแก้ไข ที่ใจของเราเอง...

แต่เราจะสู้กับมันยังไง ในเมื่อใจเราเองที่ยอมจะทุกข์ต่อไปแบบนี้ เลือกจะเป็นแบบนี้

การขาด "คนที่เคยรัก" ไป มานไม่ใช่ทุกสิ่งในชีวิตฉัน

แต่มานเป็น ปม ปมหนึ่งที่มาสะกิดหัวใจของเราว่า .. ไม่เหลือครายแร้ว

"ชัด" ไม่ใช่ทุกสิ่งในชีวิต แต่เปงคน ๆ หนึ่งที่เรายึดติดไว้ ว่าเรามี

ไม่ว่าเจอปันหาแบบไหน ไม่มีใคร ไม่มีเพื่อน เดินอยู่คนเดียว ที่มอ...

อย่างน้อย เมื่อก่อน ก้อยังคิดว่า มี "ชัด" ..

มีคนที่เรา สามารถโทไปจิกได้ตลอดเวลา ... มีคนให้โทหาเวลาเดินอยู่คนเดียว

ถึงแม้ ชัด อาจไม่ได้ทำให้อารายมานดีขึ้น ..หรือบางกรณี อาจแย่ลงด้วยซ้ำ

แต่มานก้อยังรุ้สึก อุ่นใจ ที่ยังมีคนให้นึกถึง..เวลา ที่เราทุกข์ มาก ๆ ...++

แต่...ตอนนี้ มานไม่มี ไม่มี "ชัด" แร้ว..

มานไม่ใช่หน้าที่ ที่ต้องมาคุยกัน มารับสายที่เราโทไป

แระการโทรไป ... มานก้อไม่ใช่สิ่งที่เราควรทำ

ชีวิตมานไม่มีครายจิง ๆ ...

พอขาดเพื่อน ขาดเอ๋ ..ทุกคน ต้องแยกย้ายกลับบ้าน

หยิบโทรศัทพ์ขึ้นมา แต่ไม่รู้จาโทรหาคราย ... มันไม่มี

ที่เสียใจอยุ่ทุกวันนี้ ... ไม่ใช่ เพราะ เราต้องเลิกกัน

แต่แค่ ชีวิต ตอนนี้ มันเหงา .. มานย้ำอยู่ตลอด ว่า "ไม่มีคราย"

กับเพื่อน คนหนึ่ง ... ที่คิดว่า "ชอบ" ...

มานก้อ ต้องหยุดไว้แค่นั้น ... ความรู้สึกชอบ ...

มานอาจจาเกิดจากการที่เราได้คุยกานมากขึ้น โดยเฉพาะในเวลาที่ไม่มีคราย

แต่ก้อ ไม่อยาก ให้คำว่า ชอบ ... เกิดจากความเหงา+++

หรือ เกิดการที่เราพยายาม .. ที่จะมี ..ครายซักคน

ซึ่งมานไม่แฟร์ กะ เพื่อนที่โชคร้ายคนนั้น ...

และเราเองก้อไม่กล้าที่จะยอมรับ ว่า ชอบ เพราะ... สาเหตุอื่น

เพราะถึงยังไง ต่อให้มีเหตุผลดีเลิศแค่ไหน ..

.. ถึงต่อให้ "เพื่อนคนนั้น" เป็นคนมี่ใช่ ..

ยังไง มานก้อ ต้องจบอยู่ตรงนี้ คือเป็นเพื่อนกัน .. เพราะมานไม่มีทางเป็นไปไม่ได้

ถ้าเรายอมรับกับตัวเองว่าชอบ เพราะ..ชอบ ก้อพาลแต่จะหาเรื่องให้ เจ็บ

และ ทุกข์อีก นั้งเอง ... เพราะเราไม่อยากหวัง

ไม่กล้าหวัง .. เพราะ การเป็นเพื่อนกันก้อน่าจะเพียงพอ ..

เพราะมานเองก้อมีคนที่ชอบ ... และเพราะ ..+++

เพราะ เราพยายาม คิด ตลอดว่า .. ไม่ได้ชอบซะหน่อย

พยายามคิดว่า เพราะ กรุเหงามั้ง ... ก้อเรยเหมือนจาชอบมัน

.............เพราะ เรา ปิดกั้น ทุกสิ่ง...เพราะคิดว่ายังไงมานก้อไม่มีทาง

เรามองเห็นพระจันทร์ แร้วพระจันทร์ล่ะ มองเหงเรามั้ย ?

คำตอบคือ ไม่ ...สำหรับฉัน

...พระจันทร์ไม่มองมาทางเราหรอก และเราไม่กล้าหวัง..ให้พระจันทร์มองกลับมา

ไม่กล้าหวังว่า..จามีใครที่จามาเข้าใจเรา ... และคิดอยู่เสมอ "คงไม่มี"

แต่ทำไมยังต้องพยายามหา...ทั้งที่คิดว่า ยังไง มานก้อ คงไม่มี

แปลกเน๊อะ .... ตอนนี้ จากนี้ ... และ หลังจากนี้ จะเป็นยังไง +++

ตอนนี้ เราอาจกำลังร้องไห้ อยู่ในใจ ...

หลังจากนี้ ... เราอาจจายิ้ม และดูมีความสุข

อาจจาร้องไห้ หรือนั่งอมทุกข์ ไปวัน ๆ..+++

อารายคือความแน่นอนของชีวิต ... ??

และคนอย่างเรา .. คนที่ไม่มีความแน่นอน คนที่ ครึ่ง ๆ กลาง ๆ .. ขึ้น ๆ ลง ๆ

มานไม่สมควร .. ที่จามีใครเข้าใจหรอก....ไม่ใช่หรอ ?

มานไม่สมควร ได้รับความสนใจ จากคราย +++

และมานไม่สมควรได้รับความรักจากคราย ...ด้วย

แต่เรามักจาปลอบใจตัวเองด้วยคำว่า ... "ไม่ต้องมาใส่ใจกับคนอย่างกรุหรอก"

++++++++++++++++++++++++++++.....

ทั้ง ๆ ที่รู้ อยู่ แร้ว ว่าไม่มี...ไม่มีครายสนใจซะหน่อย !!

ไม่มี ... และไม่มี

... "หัวใจ รั่ว" ... ยังไงก้อเติมไม่เต็ม +++

ถึงยังไง ... ต่อจากนี้ เราคงเดิน ย้อน กลับไม่ได้

ชีวิตมานต้องก้าวไปข้างหน้า ... หรอ ?

แต่ตอนนี้ เรากำลังหยุดนิ่ง กำลังย่ำอยู่กับที่ ... กำลังลังเลที่จะก้าวต่อ

แร้วเราควรจะทำยังไง ....????





--------------------------------####~*

ปล. ขโมย ประโยค ดี ๆ ... มาจาก เพื่อน เยอะเรย ..แต่ขอบคุณมากนะ